Tito Satya July 30 2009

Tito Satya July 30 2009 Part 1/3


Tito Satya July 30 2009 Part 2/3



Tito Satya July 30 2009 Part 3/3

लन्डनमा शाहरुखको बीस मिलियन डलरको घर

बलिउडका बादशाहको रूपमा हेरिनथालेका अभिनेता शाहरूख खानले हालै लन्डनमा एक फ्ल्याट किनेका छन्।

उनले मध्यलन्डन पार्क लेन इलाकामा २० मिलियन डलर मूल्यको घर किनेको एजेन्सीले जनाएको छ। वर्षा एकपटक सपरिवार लन्डन पुग्ने शाहरूखले अब भने लन्डनमै घर किनेका हुन्।

उनले हालसम्म विदेशमा बलिउडका कलाकारले किन्ने गरेको घरमध्ये सबैभन्दा बढी मूल्यमा सो घर किनेका हुन्। उनले दुबईमा पनि घर किनेका छन्। शाहरूखलाई हालै लन्डनमा कला र संस्कृतिमा योगदान पुर्याएबापत मानार्थ डक्टरेटको उपाधि पनि प्रदान गरिएको थियो। जसले उनलाई घर किन्नका लागि अझ सहज बनाएको थियो।

ज्याक्सनको कपाल हीरा बनाइने

विश्वप्रसिद्ध पपकिङ माइकल ज्याक्सनको निधन भए तापनि उनका प्रशंसकले उनलाई हरेक ठाउँमा हेने चाहना राख्न थालेका छन्।

यसैलाई मध्यनजर गरी सिकागोको एक कम्पनीले ज्याक्सनको कपाललाई हीरा बनाउने भएको छ। लाइफजेम कम्पनीले ज्याक्सनको कपालको एक झुप्पाबाट आधा क्यारेटको १० वटा हीरा बनाउने योजना बनाएको एजेन्सीले जनाएको छ।

माइकलको सो कपाल सन् १९८४ मा एक विज्ञापनको सुटिङका दौरान जलेको थियो। कम्पनीले हीरालाई निजी तरिकाले बेच्ने भएको छ। जसमा एउटा हीराचाहिँ माइकलका तीन सन्तानलाई निःशुल्क दिइने भएको छ। माइकलका सन्तानलाई हीरा दिन पाउँदा आफूहरू आभारी हुने कम्पनीका अधिकृतले जनाएका छन्।

कम्पनीका अधिकृतका अनुसार कपाललाई ४ हजार ५ सय ड्रि्री तापमा राखेपछि कार्बनमा बदलिनेछ। त्यसपछि यसलाई क्रिस्टलीकरण गरी हीराको रूप दिन सम्भव हुन्छ। यो प्रकृया अपनाउन करिब ६ देखि ९ महिनासम्म लाग्नेछ, जुन प्राकृतिक प्रक्रियाभन्दा धेरै छोटो अवधि हुने समाचारमा उल्लेख छ।

मेगन पाको प्रेमीको खोजीमा

कैयौं अभिनेताका साथ डेटिङको चर्चामा रहेकी हलिउड अभिनेत्री मेगन फक्स नयाँ प्रेमीको खोजीमा छिन्।

२३ वषीर्या मेगनको ब्राइन आस्टिन ग्रिकसँग इन्गेजमेन्ट गरिसकेपछि पनि सम्बन्ध टुटेकाले उनी अर्को नयाँ प्रेमीको खोजीमा रहेको एजेन्सीले जनाएको छ।
चार वर्षघि नै इन्गेजमेन्ट गरेको यो जोडी केही समयअघि अलग भएको थियो।

उनीहरू दुवैलै अब आ-आफ्नो क्यारियरमा ध्यान दिने भने पनि हाल फेरि मेगन नयाँ साथीको खोजीमा रहेको समाचारमा चर्चा गरिएको छ। उनी त्यस्तो साथीको खोजीमा छिन्, जो एक अन्जान र आकर्ष होस्। आफूभन्दा पाको उमेरको युवकलाई मन पराउने मेगनले कलाकारलाई पनि एक यौनकर्मीसरह दाँज्न थालेपछि पछिल्लो समयमा उनी आलोचित बनेकी थिइन्।

Vodafone opens retail store in Al Khor

DOHA: Vodafone QatarVodafone QatarVodafone Qatar
Qatar | Telecommunications
Quote | Chart | News | Profile
Last: 10.400 QAR +0.30 +2.970%

» Disclosures
» Chart Data

opened yesterday their retail store in Al Khor, its first retail store outside of Doha. The store is located in Al Mohanady Area, New Al Khor road.

"At Vodafone we would like to ensure that we're supporting local communities all around Qatar. This is another world class store dedicated to serving the local community in Al Khor. I would encourage customers to experience in-store Vodafone's world-class services, that include making local phone calls, sending SMS messages, trying our new Mobile Internet and trying out a range of fully working handsets- all for free in this new store," said Daniel Horan, Director of Consumer Business Unit, and Vodafone QatarVodafone QatarVodafone Qatar
Qatar | Telecommunications
Quote | Chart | News | Profile
Last: 10.400 QAR +0.30 +2.970%

» Disclosures
» Chart Data

.


To celebrate the opening of their stores, Vodafone is running a limited time offer, giving customers even more. All customers who join Vodafone at one of their retail stores will receive a QR50 discount to purchase merchandise, mobile phones and accessories. If three people or more join at the same time Vodafone will give each person QR100 to spend in store.


In addition, new customers who sign up to Vodafone's store in Al Khor can take advantage of Vodafone's amazing 1st International calling promotion. Customers can call anywhere in the world for just 50 Dirhams per minute - to any country, any network, anytime! This promotion is valid until the end of September.


Vodafone will be making several new exciting announcements shortly.


Vodafone QatarVodafone QatarVodafone Qatar
Qatar | Telecommunications
Quote | Chart | News | Profile
Last: 10.400 QAR +0.30 +2.970%

» Disclosures
» Chart Data

is the holder of the second public mobile telecommunications networks and services license in t Qatar granted on June 29, 2008.


Vodafone QatarVodafone QatarVodafone Qatar
Qatar | Telecommunications
Quote | Chart | News | Profile
Last: 10.400 QAR +0.30 +2.970%

» Disclosures
» Chart Data

's mission is to "Make A World of Difference for the People in Qatar" by aiming to become "the Number One brand in Qatar in three years."


The Peninsula 2009 (QATAR)

Call Kantipur-July 28, 2009

Phelps breaks own record to retain title

Rome: Michael Phelps returned to the winner’s circle yesterday with a world record-setting triumph in the men’s 200m butterfly at the swimming World Championships.
The 14-time Olympic gold medallist suffered a shock defeat in the 200m free on Tuesday, when Germany’s Paul Biedermann took both his world title and world record.
But Phelps responded in the fly, leading from start to finish and winning in 1min 51.51sec.
That improved on the world record of 1:52.03 that he set in winning Olympic gold in Beijing on August 13, 2008, part of his unprecedented eight-gold haul in China.
The 24-year-old American, who had seemed non-plussed by his first defeat in world and Olympic competition since 2005, knew just what to do after the victory, raising both arms in celebration as he stood on the deck to acknowledge the cheers of the crowd.
Japan’s Takeshi Matsuda was lying second to Phelps until the final lap, when he was overtaken by Poland’s Pawel Korzeniowski. Korzeniowski snatched the silver in 1:53.23 and Matsuda settled for bronze in 1:53.32.
Italy’s Federica Pellegrini smashed her own world record to win the women’s 200 metres freestyle yesterday and complete a golden double at the swimming world championships.
The 20-year-old Olympic champion powered away from her rivals in the second half of the race to win with a time of one minute 52.98 seconds, beating the mark of 1:53.67 she set in Tuesday’s semis and sending the home crowd into raptures.
Allison Schmitt of the United States was almost two seconds behind in second place and her compatriot Dana Vollmer took the bronze medal.
“I cried today before the start of the race because I felt tired,” said a visibly emotional Pellegrini, who also lowered her own world best when charging to victory in the 400 freestyle on Sunday.
“But I have to say I surprised myself. I thought I do one hundredth of a second less than yesterday.” Van Der Burgh also notched his second world record in as many days with his triumph in the 50m breaststroke in 26.67. He had set the previous record of 26.74 in the semi-finals on Tuesday.
The women’s 50m backstroke semi-finals saw the world record fall twice in the blink of an eye.
No sooner had Daniela Samulski of Germany lowered her own world mark with a time of 27.39 in the first semi, than Russian Anastasia Zueva one-upped her with a world record of 27.38 in the second semi-final. - AFP

Nepalis thank British actress for Gurkha campaign

“I will never forget your generosity and today I bring to you, instead, my heart

Thousands of Gurkha veterans and their families gathered in eastern Nepal yesterday to salute Joanna Lumley, the actress who led a campaign for them to be allowed to settle in Britain.

At a packed rally in Dharan town hall, Lumley was greeted with traditional music, marigold garlands and banners reading “Long live Joanna” and “We love Joanna”.
Since she arrived in Nepal at the weekend, she has been feted by the former British army fighters — many of whom have trekked long distances to thank her for her successful efforts to force a change in government policy.
Scores of veterans, proudly displaying medals on their chests, waited to catch a glimpse of Lumley on her visit to Dharan, a town which has a large Gurkha community and has long been a recruiting centre for the British army.
She told the rally that her father had been a British major in the Gurkha Rifles, and that as a child she had visited sick soldiers in what is now
Malaysia.
One seriously ill Gurkha gave her a small bottle of perfume that he feared he would not live long enough to be able to give to his daughter,
she said.
“I never forgot his generosity,” she told the adoring crowd. “I will never forget your generosity and today I bring to you, instead, my heart.”
In one of many emotional moments, an 84-year-old widow whose Gurkha husband was killed in the Burma campaign of the World War II presented Lumley with shawl.
Also among the gifts presented to the actress was an engraved silver kukri
ceremonial knife.
“This has been such a remarkable day,” she told crowds at an earlier stop in Mechinagar, where children were given the day off school to mark her visit. “The warmth of your welcome touches my heart.”
Organisers said many veterans have travelled on foot to reach the towns that Lumley is visiting on her week-long trip to Nepal, where rural communities are often inaccessible
by road.
Lumley will also tour the eastern district of Jhapa, home to two of the Nepalese ethnic groups that have traditionally contributed large numbers of men to the Gurkha ranks.
The 63-year-old star of television show “Absolutely Fabulous” - who is far more famous here for her role in the Gurkha campaign - has been dubbed “a daughter of Nepal” by locals.
The Gurkhas have been part of the British army for almost 200 years and more than 45,000 have died in British uniform. Around 3,500 currently serve in the British army, including in
Afghanistan.
After a climbdown in the face of the campaign Lumley fronted, the British government announced in May that all Gurkha veterans who had served at least four years in the army could apply for residency.
Previously, only those who retired after 1997 had been eligible.
The Indian-born Lumley became a rallying voice for the men she called the “bravest of the brave” after joining the campaign in 2007. AFP- Gulf Times ( Qatar)

हामी नेपाली

अन्तिम लडाइँको गन्ध

यो देश धेरैले सोचेभन्दा धेरै बलियो छ तर धेरैले सोचेभन्दा धेरै जर्जर पनि भइसकेको छ । यो देशका अभूतपूर्व राजनीतिक घटनाक्रमहरू तुलनात्मक रूपमा शान्तिपूर्ण ढंगबाट जसरी अघि बढे, ती साँच्चीकै असाधारण उदाहरणहरू हुन् तर हाम्रो भविष्य महाभीरमा उभिएको छ भन्ने तथ्यलाई अस्वीकार नगरौँ ।
अनौपचारकि कुराकानीमा सबै दलका नेताहरू यस्तै चाला हो भने संविधान ढिलो लेखिने मात्र होइन, लेखिँदै नलेखिन सक्छ भन्न थालिसकेका छन् । संविधान निर्माणको पूर्वनिर्धारति कार्यतालिका पाँचपटक संशोधन भइसकेको छ । संविधान लेख्न १० महिना मात्र बाँकी छ । संविधानसभाको सबभन्दा महत्त्वपूर्ण संवैधानिक समिति माधव नेपाल प्रधानमन्त्री बनेपछि सभापतिविहीन भएको छ । संविधानको अवधारणा बनाउने ११ मध्ये सातवटा समितिहरूले आफ्नो मस्यौदा तयार पार्न सकेका छैनन् । ती समितिहरूभित्र महत्त्वपूर्ण विषयहरूमा सहमति हुन सकेको छैन र कतिपय विषयहरू यति जटिल छन् कि तिनमा सहमतिको सम्भावना एकदम कम छ । हुँदा-हुँदा छलफल गर्ने मस्यौदा र अवधारणाको अभावमा संविधानसभा नै कार्यसूचीविहीन भएर अनिश्चितकालका लागि स्थगित भएको छ । विषयको गाम्भीर्यलाई सबैले बुझेका छन् तर सबै 'मै ठीक'मा अडिग छन् । अहिले त चाला यस्तो छ भने जब दुई-तिहाइ बहुमतले संविधानका धाराहरू पारति गर्नुपर्ने हुन्छ, सहजै अनुमान लगाउन सकिन्छ, स्िथति कस्तो होला ।
यहाँ धेरै विश्लेषक र राजनीतिज्ञहरूमा दृढ विश्वास के छ भने स्िथति जति नै जटिल अवस्थामा पुगे पनि अन्ततः सहमति हुन्छ । कुरा साँचो हो किनभने अहिलेसम्म भएको पनि त्यही हो । हरेकचोटि 'लौ अब बर्बाद भयो, अब ठूलै अनिष्ट हुने भयो, देश भीरबाट खस्ने भयो' भन्ने अवस्थामा पुगेपछि, सबै मिलेर या एउटा पक्ष झुकेर, देशलाई पुनः सुरक्षित स्थानमा तानेर लिएर आउने गरएिको छ । तर, त्यस्तो खतरा सधैँ मोलेर, गर्व गर्ने कुरा होइन । खसेपछि त खसिहाल्यो, सक्किहाल्यो । माओवादीहरू 'संक्रमणकालमा यस्तो भइहाल्छ, आत्तिनु हुँदैन' भनेर यो अवस्थाको औचित्य पुष्टि गर्न पनि खोज्छन् । त्यसबाहेक देशमा शान्तिसुरक्षाको स्िथति नाजुक छ भने क्षेत्रीयता, जातीयता, दण्डहीनता, अराजकता, अकासिँदो बजारभाउ आदिबाट सर्वसाधारणले सामना गर्नुपरेको समस्याको त कुरा गरेर साध्य भएन ।
यस्तो अवस्थामा देश बढ्दो रूपमा 'अन्तिम लडाइँ'को चरणमा प्रवेश गर्न लागेको गन्ध आउन थालेको छ । माओवादीहरू अहिले त्यो चाहँदैनन् किनभने, उनीहरूमा त्यस्तो लडाइँबाट आफू हावी हुने विश्वास छैन । हुँदो हो त, उनीहरूले त्यो बाटो निश्चय पनि अवलम्बन गर्ने थिए । अन्य दलहरू पनि त्यस्तो लडाइँको पक्षमा छैनन् । तर, नेपाली सेनाका कतिपय उच्चपदस्थ जनरलहरू र खासगरी सेनापति रुक्मांगद कटवाल बढ्दो रूपमा 'फाइट टू फिनिस'को पक्षमा रहेको देखिन थालेका छन् । उनीहरूको मान्यता के छ भने, 'माओवादीहरूले देशमा लाद्न चाहेको सर्वसत्तावाद नै हो, तिनीहरूका लागि एउटै अड्चन भनेको नेपाली सेना मात्र हो, देशमा लोकतन्त्र जोगाउने हो भने माओवादीहरूलाई सबै लोकतन्त्रवादीहरू मिलेर, सेनाको सहयोगमा पेल्नैपर्छ र त्यसका लागि अहिलेको भन्दा अर्को राम्रो अवसर आउन सक्दैन किनभने माओवादीहरू अहिले जति कमजोर अवस्थामा पहिले कहिल्यै थिएनन् ।'
माओवादीहरू अहिले कमजोर अवस्थामा भएको कुरा साँचो हो । अब अधिकांश माओवादी नेताहरू फर्किएर जंगल या भारत जान सक्दैनन् । ती जंगल र भारतको बसाइँबाट थाकिसकेका छन् । धेरैले त प्राडो र पजेरोको स्वाद पनि चाखिसकेका छन् । भारत जानका लागि त पहिलेजस्तो दिल्लीले आँखा चिम्लिदिने सम्भावना पनि कम छ । सहरी विद्रोहबाट ती सफल हुने सम्भावना झन् कम छ । तिनले सहरी विद्रोहको धृष्टता गरे भने सम्पूर्ण माओवादीइतरका शक्तिहरू एक भएर सबै सुरक्षा निकायहरू परचिालित गर्नेछन्, जसलाई माओवादीहरूले थेग्न सक्ने छैनन् । तिनलाई अन्तर्राष्ट्रिय समुदाय, खासगरी भारतको पनि सहयोग हुने छैन । सोही तथ्यलाई बुझेर माओवादीहरू अहिले हरेक मोर्चाबाट पछि हट्दैछन् । यही मौका छोपेर सेनाचाहिँ बढी आक्रामक हुँदै अघि बढ्न खोजिरहेको छ । सेनापति कटवाल माओवादीहरूले संसद् खोल्न दिएकामा अत्यन्त निराश भएको हुनुपर्छ किनभने संसद् नखुलेको भए राष्ट्रपति र दलहरूसमक्ष आफ्नो चाहनालाई सावित गर्न उनलाई ठूलो मौका मिल्ने थियो । सो मौका गुमेका कारण कटवाल आफूले अवकाश पाउनुअगाडि नै स्िथतिलाई चर्काउने अर्को मौकाको खोजीमा भएको देखिन्छ । यदि सेनाले घातक हातहतियार, नियमित पदपूर्ति र नयाँ दरबन्दीका लागि गरेको प्रस्तावबारे अखबारहरूमा आएका समाचारहरू सत्य हुन् भने त्यो वर्तमान राजनीतिक स्िथतिलाई चर्काउन जानीजानी गरएिको प्रयास हो भन्ने सहजै बुझ्न सकिन्छ ।
कटवालले सैनिक संस्थाका लागि लिएको अडानबाट सेनाभित्र र बाहिर जुन विश्वास जितेका थिए, अहिले त्यो विस्तारै कमजोर हुँदै गएको छ । पछिल्लो समयमा आएर हरेक कुरामा उनी सरकारलाई 'डिक्टेट' गराउन खोजिरहेका छन्, जसले पछिका लागि पनि राम्रो नजिर स्थापना गर्दैन । घटनाक्रमले अनपेक्षित मोड लिएको अवस्थामा बाहेक अबको छोटो पदावधिका कारण कटवाल स्वयंले सेनालाई राजनीतिमा होम्ने सम्भावना अत्यन्त न्यून छ तर पछिल्ला दिनहरूमा उनले सेनाभित्र र बाहिर यस्तो माहोल सिर्जना गर्न खोज्दैछन्, जहाँ उनको सोचाइमा दुई पक्ष मात्र हुन सक्छन्, कि माओवादी भितरको कि इतरको पक्ष । त्यो रेखा नखिच्ने हो भने नेपाल सधैँ घसि्ररहन्छ र नेपालमा शान्ति र लोकतन्त्र स्थापना हुन सक्दैन भन्ने सन्देश उनले सबैतिर प्रवाहित गररिहेका छन् । कटवालले अवकाश पाए पनि त्यो सन्देशसँग सहमत जनरलहरू नेपाली सेनामा धेरै छन् । त्यसैले, राजनीतिक तहमा यस्तै अस्तव्यस्तता रहने र शान्ति प्रक्रिया र संविधान लेखनको कुरा यसैगरी अन्योलमा रहिरहने हो भने आउँदा दिनहरूमा सेना नेपाली राजनीतिमा राम्रैसँग हावी हुने सम्भावनालाई नकार्न सकिँदैन । जर्जर देशमा 'अन्तिम लडाइँ' भयो भने स्िथति के होला, जिम्मेवार पक्षहरूले गम्भीरतापूर्व सोचिदिए सबैको भलो हुने थियो ।

--- मनुज चौधरी

जय सिनेमा

काठमाडौं, कम्युनिस्ट पार्टीमा संगठित भएकाहरू भ्ोटेमा लालसलाम भनी सम्बोधन गर्छन् । त्यस्तै नेपाली कांग्रेसमा मत राख्नेहरू जयनेपाल भन्ने गर्छन् । हरेक राजनीतिक पार्टीको आ-आफ्नै सम्बोधन गर्ने शैली भएजस्तै चलचित्र क्षेत्रलाई नै पेसा बनाएकाहरू सम्बोधनमा के भन्छन् भनेर कसैले सोधे तपाइर्ं अलमलमा पर्न सक्नुहुन्छ ? अब भने अलमल हुन पर्दैन ।
चलचित्रकर्मीको आफ्नै सम्बोधन प्रयोग गर्न सक्नुहुनेछ । त्यो हो 'जय सिनेमा' । अब तपाईको मनमा यो कसरी भयो भनेर खुलदुली लागेको होला । खुल्दुली लाग्नु पनि

स्वाभाविकै छ ।

विगत ७ महिनादेखि जय सिनेमा अभियानलाई अगाडि सारेका छन् एकजना क्यामराम्यानले । उनको नाम हो दीपक बान्तोवा ।

पुरानो चलचित्र 'चिनो' मा छायांकनको भूमिका निर्वाह गरेर चलचित्र क्षेत्रमा पाइला टेकेका दीपक अहिले चलचित्रमा जय सिनेमाको अभियान अगाडि सार्नतर्फ धमर्धुस छन् । अभियानको पहिलो सुरुवात करिब ३ जना कलाकारलाई एसएमएस पठाएर गरे । यतिमात्र कहाँ हो र उनले लगभग ३/४ सय वटा जय सिनेमा लेखेको टोपी चलचित्रकर्मीलाई लगाउन प्रेरित गरे भने आफू पनि स्वयम् लगाएर हिँडे । यस्तैगरी नयाँ वर्षको उपलक्ष्यमा जय सिनेमा लेखेको क्यालेन्डर, क्यामेरा कभरसमेत बाँडे ।

यसो गर्नुको मुख्य उद्देश्य के होला भनेर तपाईको मनमा अर्को खुल्दुली लागेको होला । दीपकका अनुसार नेपाली चलचित्रमा चलचित्रकर्मीको आफ्नो छुट्टै पहिचान देखाउन उनले यस्तो अभियान चालेको बताए । र यो अभियानलाई सबै कलाकारले पनि स्विकारेको उनको विश्वास छ । 'सबै कलाकारले यो अभियान मन पराए,' उनले भने, 'अझ यसलाई सहयोग गर्न पनि तयार छन् ।'

दीपकको यस अभियानलाई नेपाली कलाकारिता क्षेत्रमा स्थापित गराउने धोको छ । नभन्दै अचेल उनको यो धोको साँच्चिकै पूरा होलाजस्तो छ । के आधार जान्न चाहनुहुन्छ ? अचेल दीपकको जय सिनेमा अभियानलाई नेपाली चलचित्रकर्मीदेखि दिएर कार्यक्रम सञ्चालकहरूले समेत मुखमा 'जय सिनेमा' झुन्डाएका छन् । कलिउडकी प्रथम महिला निर्देशक सुचित्रा श्रेष्ठले यस्तो अभियानले चलचित्रकर्मीलाई आफ्नो कामप्रतिको सम्मान हुने विश्वास राख्छिन् । 'कलाकारिता हाम्रो पेसा हो,' सुचित्राले गर्भ गर्दै भनिन्, 'यसको सबैले सम्मान गर्न सिक्नुपर्छ र अरूभन्दा पृथक् हुनुपर्छ ।'

कार्यक्रम सञ्चालक प्रकाश सुवेदीले आफ्नो हरेक कार्यक्रमको सुरुमा र अन्त्यमा जय सिनेमा भन्न छुटाउँदैनन् । प्रकाशको जय सिनेमा भन्ने बानी नै भइसक्यो । जहाँ जाउन्, जोसँग भेटुन् नमस्कारको साटो जय सिनेमा भन्छन् उनी ।

दीपकले यस अभियानलाई अगाडि बढाउन अझ निरन्तर संघर्ष गरिरहेका छन् । जवानी हुँदासम्म मात्र कलाकारको महत्त्व हुन्छ, त्यसपछि ऊ अस्ताएको घामजस्तै निस्त्रिmय भएर बस्नुपर्ने अवस्था छ । यो प्रवृत्तिलाई चुनौती दिन 'जय सिनेमा' को अर्को अभियान हो । दीपकका अनुसार बुढ्यौली कलाकारलाई स्कुलमा कलासम्बन्धी पढाउने र सिकाउने मौका दिनुपर्छ । यसले कलाकारको सम्मान पनि हुन्छ र नेपाली कलाकारिताप्रति बालमनोभाव बढ्दै जान्छ । बान्तोवाको विचारमा यस अभियानले नेपाली चलचित्रको विज्ञापन गर्नेछ । २२ वर्षदेखि चलचित्र क्षेत्रमा छायांकनको काम गर्दै आएका बान्तोवाले तीन वर्ष पहिलेबाट यस अभियानमा लागेको बताउँछन् ।

दीपकले प्राविधिक भएर चलचित्रमा खेप्नुपरेको समस्यालाई पनि यसै अभियानबाट निरुत्साहित गर्ने योजनामा रहेको बताए । प्राविधिकले समयअवधिभन्दा बढी खट्नुपर्ने तर खटेअनुसार पारिश्रमिक नपाइने दीपकको गुनासो छ । बलिउडमा ८ घन्टाको एक सिफ्टको मान्यता दिइन्छ । तर कलिउडका प्राविधिकलाई तोकेभन्दा बढी काम गराउने प्रवृत्ति छ । यीलगायतका समस्या हटाउन दीपकले अब चाँडै नै नेपाल चलचित्र विकास बोर्डमा कुरा राख्ने भएका छन् ।

यसरी जय सिनेमा अभियानका तत्कालीन योजना निम्न छन् जिय सिनेमा क्लव गठन गर्ने चिलचित्र नभएको ठाउँमा चलचित्र पुर्‍याउन पहल गर्ने चिलचित्र प्राविधिकलाई निर्धारित समय, उचित पारिश्रमिकको व्यवस्था स्थापित गराउन पहल गर्ने ।

नेपाली चलचित्रको परम्परागत धारलाई परिवर्तन गर्ने उद्देश्यले निर्मित यो अभियानले के साँच्चिकै सफलता हासिल गर्नसक्ला त ?

ख्याती हत्याका अभियुक्त जेल चलान

काठमाडौं, अपहरणपछि मारिएकी ख्याती श्रेष्ठका अभियुक्त वीरेन प्रधान र मेरिना शाक्यलाई काठमाडौं जिल्ला अदालतले पुर्पक्षका लागि थुनामा राख्न आदेश दिएको छ । न्यायाधीश भुपेन्द्रप्रसाद राईको एकल इजलासले यस्तो आदेश दिएको हो ।
दुवै अभियुक्तविरुद्ध सरकारी वकिलको कार्यालय काठमाडौंले अपहरण, शरीर बन्धक र हत्या अभियोग लगाएर मुद्दा दायर गरेको थियो । दुवैलाई मुलुकी ऐन कर्तव्य ज्यानसम्बन्धी महलको १३ -१) अनुसार सर्वस्वसहित जन्मकैदको माग गरिएको छ । यस्तै अपहरण तथा शरीर बन्धक अभियोगमा मुलुकी ऐन अपहरण तथा शरीर बन्धक महलको १ र २ को कसुरमा हदैसम्मको सजाय र क्षतिपूर्तिको माग गरिएको छ । ख्यातीकी आमा राधा श्रेष्ठले दुवैका विरुद्ध प्रहरीमा किटानी जाहेरी दिएकी थिइन् ।

प्रहरीले प्रधानमाथि हातपात हुने डरले त्यस क्षेत्रको सुरक्षा व्यवस्था कडा पारेको थियो । सुरक्षाको कारण देखाएर प्रहरीले सञ्चारकर्मी र पीडित पक्षका व्यक्तिलाई इजलास भएको स्थानमा प्रवेश गर्न दिएन ।

मुद्दा दायर गराउन अघिल्लोपटक अदालतमा उपस्थित गराउँदा आक्रोशित भीडले अभियुक्त प्रधानमाथि हातपात गरेपछि प्रहरीले त्यस क्षेत्रको सुरक्षा व्यवस्था कडा पारेको हो । प्रधान र शाक्यलाई बिहान ९ बजे अदालत उपस्थित गराएको थियो । दिउँसो ४ बजे मात्र उनीहरूलाई अदालत परिसरबाट प्रहरी भ्यानमा हालेर बाहिर निकालिएको थियो । शाक्यको अनुहार कालो कपडाले छोपिएको थियो भने प्रधानले टोपीले अनुहार छेक्न खोजेका थिए । अभियुक्तद्वयलाई अदालतबाट केन्द्रीय कारागार सुनधारा जेल लगिएको छ ।

JAAN-E-MANN

salman khan akshay kumar preity zinta adnanrahim1 jaane mann hindi urdu bollywood lollywood

Humko Deewana Kar Gaye

Starting : Akshay Kumar , Katrina Kaif , Lara Dutta , Bipasha Basu , Manoj Joshi , Neena Kulkarni , Helen

Night at the Museum: Battle of the Smithsonian (2009)

Security guard Larry Daley infiltrates the Smithsonian Institute in order to rescue Jedediah and Octavius, who have been shipped to the museum by mistake.

Nepali Comedy Jire khursani July 27, 2009

Jire khursani July 27, 2009 part 1/3



Jire khursani July 27, 2009 part 2/3



Jire khursani July 27, 2009 part 3/3

The Pawankali Show July 26

Watch Via Mega Video--

Nepali Comedy Merri Bassi July 25 2009

Merri Bassi July 25 2009 part 1/3



Merri Bassi July 25 2009 part 2/3



Merri Bassi July 25 2009 part 3/3

CID July 24

Watch Parts 1 CID July 24 Parts 1

Watch Parts 1 CID July 24 Parts 2

Watch Parts 1 CID July 24 Parts 3

Watch Parts 1 CID July 24 Parts 4

Watch Parts 1 CID July 24 Parts 5

Watch Parts 1 CID July 24 Parts 6

Watch Parts 1 CID July 24 Parts 7

Jhyaikuti Jhyai July 24 2009

Nepali Comedy Jhyaikuti Jhyai July 24 2009 part 1/3



Nepali Comedy Jhyaikuti Jhyai July 24 2009 part 2/3



Nepali Comedy Jhyaikuti Jhyai July 24 2009 part 3/3

Encounter

I am a 21 year old an average looking guy and my story begins when it snowed for the first time in Kathmandu; date - February 14th , 2007...a perfect day for a romantic couple to hangout together. After finishing my regular work day, I found myself enjoying myself in the protection of a hot coffee at a warm Café with a nice cos y ambiance. The room was quiet except for the mocking and grinding of the machines. She opened the door with one smooth motion and appeared inside with a glow in her cheeks and a big and beautiful smile on her face. I was comfortable on a corner couch slow typing my reply to my brother abroad, but when she came in I lost my breath. I couldn’t help but stare as she ordered her own cup of escape. She had wavy brown hair and a more than a shapely body. She stood at no more than 5 foot 5 and was built on a voluptuous 180-pounds frame. I was always attracted to big women but she had even more. I could feel myself being drawn towards her; she had a sparkle that I could feel as she looked at me.

Wait a minute; she was looking at me. I needed to do something, say something, even a wry smile would have been better than the dumb founded look I had on my face. However, I finally smiled at her and so did she; I closed my laptop, took a deep breath and made my way over to where she was now sitting. As I approached her I could smell her perfume, it smelled incredible, fresh and exciting. She was such a lady that everyone would fall for. She seemed almost unreal, like a mirage in this weird, city center coffee. I never imagined that I could see such a pretty woman in a place like this. I gathered all my courage to reach her table and fumbled out a hello accompanied with the most sincere smile I had in me.

Her eyes glistened as she smiled and her plump lips parted to speak. But I woke up…face down on my desktop in my cold office. Shapes of the keys indented in my cheeks and a series of pending works on my screen. What a dream, what a woman. If this was you for real, find me; make a man grateful to kiss you everyday.

From : Fursad.Com

Tito Satya July 23 2009

Tito Satya July 23 2009 Part 1/3



Tito Satya July 23 2009 Part 2/3



Tito Satya July 23 2009 Part 3/3

IFFA AWARD 2009

IFFA AWARD 2009

Watch Part 1

Watch Part 2

Watch Part 3

Watch Part 4

Watch Part 5

Watch Part 6

Watch Part 7

Watch Part 8

Watch Part 9

Watch Part 10

Maha Aama July 21 2009

Watch Maha Aama July 21 2009

Jire Khursani July 27 2009

Watch Jire Khursani July 27 2009

Nepal denies reports of weapons deal with India

Kathmandu: Nepal’s Prime Minister Madhav Kumar Nepal yesterday dismissed reports in the Nepali and Indian media that his government was on an arms-shopping spree in India, saying they were “baseless rumours”.

Summoned by a parliamentary committee yesterday to clarify his coalition government’s stand on making fresh arms purchases from India and other internal issues, the communist leader said his government would not do anything to endanger the ongoing peace process.

Nepal also rejected speculation that his government was planning to clamp president’s rule in the republic.

“According to the prime minister, no agreement has been signed with the Indian government to purchase arms,” Nepal’s Foreign Affairs Advisor Rajan Bhattarai said.

The controversy arose after Nepal’s Defence Minister Vidya Bhandari went to New Delhi on a week-long visit last week. Though described as a visit for receiving medical treatment at New Delhi’s Apollo Hospital, Bhandari met her Indian counterpart A K Antony as well as Indian politicians like the Leader of Opposition L K Advani of the Bharatiya Janata Party.

Bhattarai said the subject of “resuming military assistance might have cropped up during the meeting between the two defence ministers but no agreement was signed”.

“If it’s imperative, then Nepal would of course buy arms,” Bhattarai said. “However, the prime minister has said that it would be done only after political consensus.”

India had armed Nepal with its indigenously manufactured Insas group of firearms during the 10-year Maoist insurgency in Nepal to restore law and order as well as control the circulation of arms from other western sellers.

However, it stopped the sale, made at a 70 percent subsidy, in February 2005 to show its anger at King Gyanendra, who ignored New Delhi’s advice to stage an army-backed coup and seize absolute power.

No weapons deal with India, says Nepal PM

A fresh row over Nepal’s defence minister’s meeting with her Indian counterpart in New Delhi erupts with the Maoists accusing the government of trying to foment a civil war

Nepal’s Prime Minister Madhav Kumar Nepal yesterday dismissed reports in the Nepali and Indian media that his government was on an arms-shopping spree in India, saying they were “baseless rumours”.
Summoned by a parliamentary committee yesterday to clarify his coalition government’s stand on making fresh arms purchases from India and other internal issues, the communist leader said his government would not do anything to endanger the ongoing peace process.
Nepal also rejected speculation that his government was planning to clamp president’s rule in the republic.
“According to the prime minister, no agreement has been signed with the Indian government to purchase arms,” Nepal’s foreign affairs adviser Rajan Bhattarai told IANS.
The controversy arose after Nepal’s Defence Minister Vidya Bhandari went to New Delhi on a week-long visit last week. Though described as a visit for receiving medical treatment at New Delhi’s Apollo Hospital, Bhandari met her Indian counterpart A K Antony as well as Indian politicians like leader of opposition L K Advani.
Bhattarai said the subject of “resuming military assistance might have cropped up during the meeting between the two defence ministers but no agreement was signed”.
“If it’s imperative, then Nepal would of course buy arms,” Bhattarai said. “However, the prime minister has said that it would be done only after political consensus.”
India had armed Nepal with its indigenously manufactured Insas group of firearms during the 10-year Maoist insurgency in Nepal to restore law and order as well as control the circulation of arms from other western sellers.
However, it stopped the sale, made at a 70% subsidy, in February 2005 to show its anger at king Gyanendra, who ignored New Delhi’s advice to stage an army-backed coup and seize
absolute power.
Bhandari’s New Delhi visit has created a furore in Nepal with the Maoists, now the main opposition party after a brief stint in power, warning that any arms purchase would derail the peace process.
The UN also cautioned both the Nepal government and Maoists last week, saying any move by either to make fresh recruitment or replenish their arsenals would violate the peace
agreement

LuCk 2009

Luck is a slick flick about the changing flavours and favours of luck.

Life’s not being too kind to Ram Mehra (Imran Khan) but he is ever willing to grab any and every opportunity that comes his way.

Raising the obstacles is the mafia lord Moussa (Sanjay Dutt) who is a gambler at heart and at play.

Do they manage to outwit luck or does luck outwit them?


Directed/Written by: Soham Shah , Soham Shah
Cast: Sanjay Dutt , Mithun Chakraborty , Shruti Haasan , Imran Khan , Rati Agnihotri , Danny Denzongpa

Watch Luck Part 1

Watch Luck Part 2

Watch Luck Part 3

Watch Luck Part 4

Watch Luck Part 5

Watch Luck Part 6

Watch Luck Part 7

Jashnn 2009

Strarting : Adhyayan Suman, Anjana Sukhani, Shahana Goswami, Humayun Saeed

Jashnn 2009, Part 1

Jashnn 2009, Part 2

Jashnn 2009, Part 3

Jashnn 2009, Part 4

Jashnn 2009, Part 5

Jashnn 2009, Part 6

Jashnn 2009, Part 7

Dekh Bhai Dekh 2009

Strarting: Gracy Singh,Siddharth Koirala,Raghuveer Yadav,Vijay Raaz Asrani,Virendra Saxena,Aroon Bakshi

Dekh Bhai Dekh 2009, Part 1

Dekh Bhai Dekh 2009, Part 2

Dekh Bhai Dekh 2009, Part 3

Dekh Bhai Dekh 2009, Part 4

Dekh Bhai Dekh 2009, Part 5

Dekh Bhai Dekh 2009, Part 6

Pawankali Show July 19

The Pawankali show

A Wednesday ( Hindi Movie)

Starting : Naseruddin Shah, Anupam Kher, Rajesh Shringapure, Jimmy Shergill

A Wednesday, Part 1

A Wednesday, Part 2

A Wednesday, Part 3

A Wednesday, Part 4

A Wednesday, Part 5

A Wednesday, Part 6

Sankat City 2009

Starting : Kay Kay Menon, Rimmi Sen, Anupam Kher, Chunky Pandey, Rahul Dev, Dilip Prabhavalkar, Manoj Pahwa, Hemant Pandey and others

Sankat City 2009, Part 1

Sankat City 2009, Part 2

Sankat City 2009, Part 3

Sankat City 2009, Part 4

Sankat City 2009, Part 5

Sankat City 2009, Part 6

महिला क्रिकेटरले तेस्रोमै चित्त बुझाए

काठमाडौं, उमेर समूहमा टेस्ट नखेल्ने राष्ट्रमध्ये अब्बल देखिएको नेपाली महिला क्रिकेटले सिनियर समूहमा राम्रो प्रदर्शन गर्न सकेन ।
तेस्रो अन्तर्राष्ट्रिय सहभागिता जनाउन मलेसिया गएको नेपाली महिला क्रिकेटरको सपना पूरा भएन । एसीसी महिला २०-२० क्रिकेट च्याम्पियनसिपमा नेपाल तेस्रो स्थानमा सीमित भयो ।

नेपाली महिला क्रिकेटको इतिहास धेरै लामो छैन । सन् २००७ मा मलेसियामा सम्पन्न पहिलो सहभागितामा राष्ट्रिय टोली उपविजेता बनेको थियो । उमेर समूहमा नेपाली महिला क्रिकेटरले २००८ मा थाइल्यान्डमा आफूलाई अझ उत्कृष्ट सावित गर्दै यू-१९ उपाधि जितेका थिए । मलेसियामा तेस्रो स्थानमा सीमित नेपाली टिम आइतबार स्वदेश फर्केको छ ।

आफूले खेलेका सातमध्ये पाँच खेलमा जित हात पारेको नेपाली टिम उत्कृष्ट बलिङ देखाए पनि ब्याटिङमा कमजोर देखियो । 'हाम्रो मुख्य कमजोरी ब्याटिङ रह्यो,' नेपाली टोलीकी कप्तान रितु कनौजियाले बताइन्, 'सोचेजस्तो ब्याटिङ गर्न सकेनौं । आशा गरेका खेलाडी चल्न सकेनन् ।' उनले फिल्डिङमा पनि केही कमजोरी रहेको बताइन ।

पहिलोपल्ट राष्ट्रिय टोलीको नेतृत्व सम्हालेकी रितुले नीरा राजोपाध्याय, नेरी थापा र रोशनीबाट बढी आशा राखेको बताइन् । नीराबाहेक उनले आशा गरेका दुई खेलाडी ब्याटिङमा चल्न सकेनन् । तर पूर्वकप्तान नेरी भने बलिङमा चम्किन र प्रतियोगिताको उत्कृष्ट बलर बनिन् । लगातार चार खेलमा जित हात पारे पनि समूह चरणको अन्तिम खेलमा थाइल्यान्डसँग स्तरअनुरूप नेपालले बलिङ र ब्याटिङ गर्न सकेन । 'थाइल्यान्डमा हामी आफ्नै गल्तीले हारेका थियौं,' कप्तान रितुले भनिन्, 'त्यसमा फिल्डिङ पक्ष निकै कमजोर भयो ।' प्रशिक्षक प्रदीपराज पाण्डेले पनि ब्याटिङ र फिल्डिङ पक्ष कमजोर भएको दोहोर्‍याए । उनले हङकङ र थाइल्यान्डको स्तर माथि रहेको

बताए । 'दुवै टिम हाम्रो स्तरभन्दा माथि थिए,' उनले भने, 'हाम्रो ब्याटिङ राम्रो हुन सकेन । अब हामी राम्रो तयारीमा जुट्नुपर्छ ।'

नेपाली प्रारम्भिक ब्याट्सवुमन नीरा र माया रावतबाहेक अन्यले उल्लेख्य ब्याटिङ प्रदर्शन गरेनन् । समूह 'ए' को पहिलो खेलमा इरानलाई ६२ रनले पराजित गरेको नेपालले दोस्रो खेलमा सिंगापुरलाई बल आउटमा २-१ ले हराएको थियो । पहिलो खेलमा नीराले ३९ तथा मायाले २० रन बनाएका थिए । सिंगापुरविरुद्ध रुविना क्षेत्रीले उत्कृष्ट बलिङ पेस गरिन् । अन्तिम ओभरमा उनले ह्याटि्रकसहित ५ विकेट लिएपछि खेल बराबरी हुँदै बल आउटमा पुगेको थियो ।

कतारलाई ८ विकेटले हराउँदा पनि नेपाली बलर चम्के । नेपालका रेखा रावल र सोनु खड्काले ३/३ विकेट लिएका थिए । भुटानविरुद्ध नेरीले ५ विकेट लिएपछि नेपालले ८ विकेटको जित हात पार्दै नेपालले अन्तिम चारमा स्थान पक्का गरेको थियो । अन्तिम खेलमा नेपाल थाइल्यान्डसँग २३ रनले पराजित भएपछि समूह उपविजेता बन्यो ।

सेमिफाइनल पनि नेपालको लागि सुखद बनेन । प्रतियोगितामा लगातार दोस्रो हार बेहोर्ने क्रममा नेपाल हङकङसँग सात विकेटको पराजित हुँदै तेस्रो स्थानको लागि चीनसँग खेल्न बाध्य भयो । उक्त खेलमा नेरीले पुनः उत्कृष्ट बलिङ गर्दै ५ विकेट लिएपछि नेपाली टिमले ७३ रनको जित हात पार्‍यो । हङकङ फाइनलमा थाइल्यान्डलाई हराएर च्याम्पियन बन्यो ।

बाँचुन्जेल गद्दार, मृत्युपछि महान नेता !

नेपाल कम्युनिस्ट पार्टीका संस्थापक महासचिव पुष्पलाल भौतिक रूपमा यस संसारबाट विदा हुनुभएको तीन दशक पूरा भयो । हरेक वर्ष साउन ७ गते उहाँको स्मृति दिवस मनाउने र आ-आफ्नै ढङ्गले सम्झना गर्ने चलन छ । ५४ वर्षको अल्पायुमै हृदयाघातका कारण बित्नुभएका पुष्पलाल एकजना माक्र्सवादी सिद्धान्तकार, चिन्तक, नेपाली भूमिमा माक्र्सवादका अग्रणी प्रयोगकर्ता र प्रचारकमात्र होइन, मुलुकमा कम्युनिस्ट आन्दोलनको स्थापना गरी आजीवन त्यसकै विकास र विस्तारमा समर्पित जननेता हुनुहुन्थ्यो ।
विसं १९८१ साल असार १५ गते रामेछापको भङ्गेरीमा भक्तलाल श्रेष्ठ र तुलसीमाया श्रेष्ठको माइलो सन्तानका रूपमा जन्मेका पुष्पलाल त्यसैकारण समकालीन नेताहरूका माझ माल्दाइका रूपमा पनि पि्रय हुनुहुन्थ्यो । जहानियाँ राणाशासन विरोधी जागरणकै क्रममा सहादत प्राप्त गर्नुहुने चार अमर सहिदमध्ये एक आफ्ना दाजु गङ्गालालको बलिदानबाट पे्ररित उहाँले नेपाली राजनीतिलाई त्याग, निष्ठा र जनसेवाको मार्गमा अघि बढाउन निरन्तर प्रयत्न गर्नुभयो र अनेक दमन, दुःख-कष्ट र अभावको जीवन बिताउने क्रममा नै विदा हुनुभयो । उहाँको २०३५

साउन ७ गते बिहान ११ः३० बजे भारतको नयाँदिल्लीस्थित गोविन्दवल्लभ पन्त अस्पतालमा निधन भएको थियो ।

पुष्पलाल पहिले प्रजापरिषद र पछि नेपाली राष्ट्रिय काङ्गे्रसमा आबद्ध हुनुहुन्थ्यो । तर क्रमशः उहाँको काङ्गे्रससँग मोहभङ्ग हुन थाल्यो । र नेपाली भूमिमा माक्र्सवादको प्रयोग गर्ने सङ्गठन नेपाल कम्युनिस्ट पार्टी -नेकपा) स्थापनाका निम्ति अगाडि बढ्नुभयो । त्यसक्रममै उहाँले माक्र्स-एङ्गेल्स लिखित कम्युनिस्ट घोषणापत्रको नेपालीमा पहिलो अनुवाद गर्नुभयो । अन्य चार सहयोगीसँगै १० वैशाख २००६ का दिन भारतको कलकत्तास्थित श्यामबजार इलाकाको २८, नवीन सरकार गल्लीस्थित एक घरको दोस्रो

तलामा अवस्थित सानो कोठामा नेकपाको

स्थापना गर्नुभयो । पार्टी स्थापनाको ६०

वर्षपछि अहिले मुलुकमा जुन कम्युनिस्ट

जनमत र बर्चस्व कायम छ, यसको श्रेय मूलतः उहाँलाई नै जान्छ ।

राष्ट्रिय हितको आवाज र संविधानसभा

२००७ सालको परिवर्तनपश्चात् नेकपा मूलतः सङ्गठन विस्तार र किसान आन्दोलनमा सक्रिय भयो । दिल्ली सम्झौताले मुलुकको राष्ट्रिय हित र स्वार्थलाई कुठाराघात गरेको तथ्य उजागर गर्दै पार्टीले राष्ट्रियताप्रतिको आफ्नो स्पष्ट अडान र निष्ठा प्रदर्शित गर्‍यो । साथै राजा त्रिभुवनले जनतासमक्ष वचनबद्धता प्रकट गरेको 'संविधानसभाको चुनाव'का निम्ति दबाब सिर्जना गर्ने अभियान जारी राख्यो । पार्टीभित्र पुष्पलाल निरन्तर संविधानसभाको चुनावको पक्षमा उभिनुभयो । यद्यपि उहाँको मृत्युको २९ वर्षपछि मात्र मुलुकमा उहाँको अडान र परिकल्पना

साकार भयो ।

०१७ सालको 'कू'पश्चात् पुष्पलालले विघटित संसदको पुनःस्थापनाको पक्षमा जोड दिनुभयो । खासगरी ०१५ सालको आमचुनावको जनादेश र त्यसअनुरूप लोकतान्त्रिक ढङ्गले मुलुकको शासन चलाउनुपर्ने कुराकै औचित्य उहाँको यस अडानले प्रस्ट गथ्र्याे । अझ जननिर्वाचित संसदको बहालीले राजतन्त्रसँगको सङ्घर्षलाई पनि अघि बढाउन बल पुग्नेमा उहाँ बेलायतका राजा र संसदबीच चलेको लामो सङ्घर्षका घटनाको अध्ययनबाट पनि पे्ररित हुनुहुन्थ्यो । वास्तवमा त्यसबेला विघटित संसदको पुनःस्थापना गर्ने कार्यनीतिक नारा उचित र सही थियो । यो तथ्य ०५९ असोज १८ गते विघटित प्रतिनिधिसभाको ०६३ वैशाख ११ गते पुनःस्थापना भएपछि त्यसले सम्पादन गरेका ऐतिहासिक महत्त्वका कामहरूको परिणामले समेत सत्य प्रमाणित गरेको छ ।

पुष्पलालले पञ्चायत व्यवस्थाको अन्त्यका निम्ति काङ्गे्रस र कम्युनिस्ट पार्टीबीच सहकार्य तथा संयुक्त जनआन्दोलनको कार्यनीतिमा जोड दिनुभयो । तर टुक्रा-टुक्रामा विभक्त कम्युनिस्ट आन्दोलनको अवस्था तथा काङ्गे्रस नेतृत्वले कम्युनिस्ट पार्टीभन्दा राजतन्त्रलाई निकट देख्ने दृष्टिकोणका कारण उहाँ बाँचुन्जेल संयुक्त आन्दोलनमा सैद्धान्तिक सहमतिसमेत बन्न

सकेन । बरु 'राजा र आफ्नो घाँटी जोडिएको' बताएर बीपी कोइरालाजस्ता उन्नत स्तरका नेतासमेत राजासँग मेलमिलापको नीतिको

भ्रममा फँस्नुभयो ।

०४६ सालमा आएर काङ्गे्रसका नेता गणेशमान सिंह र तत्कालीन नेकपा -माले) का महासचिव मदन भण्डारीको नेतृत्वमा संयुक्त वाममोर्चाको गठन र संयुक्त जनआन्दोलन अघि बढाउने काम भयो । यसरी पुष्पलालको संयुक्त जनआन्दोलनको कार्यनीतिक मान्यताको सफल कार्यान्वयनकै परिणामस्वरूप ०४६ चैत २६ गते पञ्चायतको अन्त्य एवं बहुदलीय व्यवस्थाको पुनरोदय भयो । पुष्पलालको मान्यता कार्यान्वयन भएर 'नेपालीहरू प्रजाबाट नागरिक हुन पाएको' त्यस ऐतिहासिक परिवर्तन हुँदा पुष्पलाल बित्नुभएको १२ वर्ष बितिसकेको थियो ।

मृत्युपछि सफल र निर्विवाद नेता

पुष्पलाल मुलुकका तमाम राजनीतिज्ञमध्ये वंशानुगत राजतन्त्रको अन्त्यका निम्ति आजीवन र अविचल रूपमा सङ्घर्षशील एक्लो वृहस्पतिजस्तै हुनुहुन्थ्यो । उहाँले निरङ्कुश त के वैधानिक राजतन्त्रको औचित्यसमेत कहिल्यै देख्नुभएन । ०३३ वैशाख-जेठको मुक्तिमोर्चामा प्रकाशित लेख 'नेपालमा राजतन्त्रको उत्पत्ति, विकास र त्यसको भविष्य -अन्त्य)' ले नै उहाँको दृष्टिकोण स्पष्ट गर्छ । पुष्पलालले जोड दिनुभएको छ, 'नेपालमा राजतन्त्रको भविष्य अन्धकारमय छ र यसको अन्त्य अनिवार्य छ ।'

पुष्पलालले तीन दशकअघि दिनुभएको जोडअनुरूपै ०६२/६३ को जनक्रान्ति सम्पन्न भयो । र २ सय ४० वर्ष लामो शाहवंशीय राजतन्त्रको अन्त्य भइछाड्यो । तर त्यसपछि पनि विदेशी स्वार्थलाई उखेलेर फ्याँक्ने काम गर्न बाँकी नै छ । तबमात्रै मुलुकको स्वाधीनता, राष्ट्रिय हित र अखण्डताको रक्षा एवं आमूल परिवर्तन, विकास र समृद्ध राष्ट्र निर्माणको काम गर्न सम्भव हुनेछ ।

पुष्पलालले बाँचुन्जेल सही नीति र व्यवहारमा जोड दिनुभयो । तर उहाँका दूरदर्शी नीतिहरूको सच्चाइ आत्मसात गर्ने ढङ्गको एकताबद्ध पार्टी निर्माण हुनसकेन । मुख्यतः ०१२ सालमा चीन भ्रमणका लागि छनोट नभएको आवेगमा उहाँले पार्टीको कार्यवाहक महासचिव हुन मान्नुभएन । त्यो उहाँको ठूलो भूल थियो । फलस्वरूप पार्टीभित्र रायमाझीको उदय हुनपायो । ०१७ सालपछि डा. केशरजङ्ग रायमाझीको राजावादी गुटलाई निषेध गरी ०१९ सालमा सम्पन्न तेस्रो महाधिवेशनपछि पार्टी जुन उत्साह र गतिका साथ अघि बढ्नुपथ्र्यो, त्यसको ठीक उल्टो स्थिति बन्नपुग्यो । खासगरी तुलसीलाल र पुष्पलालबीचको टक्कर तथा अन्तर्राष्ट्रिय कम्युनिस्ट आन्दोलनमा रूस र चीनलाई धुरी बनाएर भइरहेको विवादकै परिणामस्वरूप पार्टीमा विवाद बढ्यो । अन्ततः ०२५ सालमा पुष्पलालले तेस्रो राष्ट्रिय सम्मेलन गरी पार्टी विभाजनको अगुवाइ गर्नुभयो । यो उहाँको जीवनकै अर्को ठूलो गल्ती थियो । किनभने पार्टीको अग्रगति विभाजनले होइन, एकताले मात्रै सम्भव थियो ।

विभाजनको त्यही शृङ्खला अन्तर्गत नै आन्दोलनमा गाली-गलौजको प्रतिस्पर्धा चल्यो । नेकपा चौथो महाधिवेशनले 'गद्दार पुष्पलाल' नामक पुस्तक प्रकाशित गर्‍यो । मोहनविक्रम सिंहले आनन्दबहादुर क्षत्रीका नाममा लेख्नुभएको त्यस दस्तावेजमा मुख्यतः 'गद्दार काउत्स्की'को ठाडो नक्कल बढी देखिन्छ । पछि पुष्पलालको निधन हुँदा पार्टी महामन्त्रीको हैसियतमा दिल्ली गई श्रद्धाञ्जली प्रकट गरेको तथा पार्टीको मुखपत्र मशालमा 'कमरेड पुष्पलालको देहान्त, नेपाल कम्युनिस्ट पार्टीमा अपूरणीय क्षति' भनी उल्लेख गरेकोमा निर्मल लामा आलोचित नै हुनुपर्‍यो । झापा विद्रोहको धारामा अघि बढेको कोअर्डिनेसन

केन्द्रले समेत संस्थापक नेता पुष्पलाललाई

गद्दारको संज्ञा दियो ।

त्यतिमात्र होइन, तेस्रो सम्मेलनपछि उहाँले बनाउनुभएको समूहमा समेत उहाँको नेतृत्व अस्वीकार गरी छाड्ने लहर चल्यो । व्यक्तिगत रूपमा होस् वा सामूहिक रूपमा पुष्पलाललाई निकै पि्रयपात्रहरूले समेत छाडे र आ-आफ्नो बाटो लागे । अन्तिमसम्म बलराम उपाध्याय र गोविन्द ज्ञवालीहरू उहाँसँग रहनुभयो ।

तर के देखिन्छ भने नेपाली कम्युनिस्ट आन्दोलनमा पुष्पलालकै पे्ररणा र समूहमा आबद्ध नेताहरूको ठूलो पङ्क्ति थियो । मदन भण्डारी, माधवकुमार नेपाल, पुष्पकमल दाहाल र झलनाथ खनालजस्ता नेतासमेतले ०२५ पछि ०३० को अवधिमा आफूहरू पुष्पलाल समूहकै सदस्य रहेको उल्लेख गरेको तथ्यले पनि यसलाई स्पष्ट पार्छ । ०३५ सालमा नेकपा -माले) को स्थापनालगत्तै पुष्पलालको सकारात्मक मूल्याङ्कन गर्ने प्रक्रिया अघि बढ्यो । ०४६ भदौमा भएको पार्टीको चौथो महाधिवेशनले पुष्पलालको संयुक्त जनआन्दोलनको नीतिअनुरूप संयुक्त जनआन्दोलन उठाउने प्रयत्न अघि बढायो । यसरी मदन भण्डारी पुष्पलालका सच्चा अनुयायी र वैचारिक उत्तराधिकारीका रूपमा अघि बढ्नुभयो । त्यसपछि त पुष्पलालको सकारात्मक मूल्याङ्कन र सम्मानको नयाँ अध्याय नै थालनी भयो ।

अर्कोतिर ०४० मा निर्मल लामाको नेतृत्वमा रहेको नेकपा -चौम) ले पुष्पलाललाई 'गद्दार' भन्नु गलत हो भनी पहिलेको गल्ती सच्यायो । यस्तै ०५१ सालमा मोहनविक्रम सिंहको नेतृत्वमा रहेको नेकपा -मसाल) भित्र व्यापक छलफल र मतदान नै गरेर चित्रबहादुर केसीको अगुवाइमा पुष्पलाललाई गद्दार भन्न नहुने निर्णय भयो । यसरी बाँचुन्जेल 'गद्दार' भनेर तिरस्कृत पुष्पलालले मृत्युपश्चात्

महान नेताको सम्मान पाउनुभयो । नेपाली संस्कार नै यस्तै छ र

पुष्पलालले सम्भवतः अपमानबोधकै कारण विभाजित कम्युनिस्ट समूहहरूबीच न्यूनतम सहमति र सहकार्यका लागिसमेत खासै रुचि र पहल देखाउनुभएन । त्यतिखेर पार्टी एकता त प्रायः असम्भव नै थियो । तर छरिएर रहेका कम्युनिस्ट समूहहरूबीच न्यूनतम सहमति र मोर्चाबन्दी बेगर काङ्ग्रेससँग मिलेर संयुक्त जनआन्दोलन उठाउने कुरा हुन सक्दैनथ्यो । यो पुष्पलालको अर्को कमजोरी थियो । उहाँको यही कमी-त्रुटिलाई सच्याएर पछि मदन भण्डारीले वाममोर्चा गठन एवं काङ्गे्रससँग संयुक्त जनआन्दोलनको प्रक्रिया अघि बढाउनुभयो । ०६२/६३ को जनक्रान्तिअघि १२ बुँदे समझदारीको निर्माण पनि सारतः पुष्पलालकै 'प्रमुख शत्रुविरुद्ध संयुक्त जनआन्दोलन'का संयुक्त मोर्चाकै सफल प्रयोग थियो ।

यसरी पुष्पलाल मृत्युपश्चात् सबैको निर्विवाद नेताका रूपमा स्थापित सर्वपि्रय र सम्मानित हुनुभएको छ । जसरी माक्र्सले आफ्नो भौतिक सुख र सुविधाका निम्ति आफूले प्रतिपादन गरेको वैज्ञानिक सिद्धान्तको दुरुपयोग र सौदाबाजी गर्नुभएन, ठीक त्यसरी नै पुष्पलालले नेपाली भूमिमा माक्र्सवादको प्रयोग गर्ने क्रममा कुनै सौदाबाजी वा चलखेल गर्नुभएन । उहाँको इमानदारी र सिद्धान्तनिष्ठ व्यवहारको सबभन्दा ठूलो परिचय यही हो ।

महान नेता पुष्पलालप्रति हार्दिक श्रद्धाञ्जली र लेखक नेकपा एमालेसँग सम्बद्ध छन् ।

माओवादीले बोली फेर्‍यो’

काठमाडौं, कांग्रेस सभापति गिरिजाप्रसाद कोइरालाले शिविरमा रहेका लडाकुको संविधान निर्माणपछि मात्रै पुनःस्थापना हुने भन्ने माओवादी भनाइ सहमतिविपरीत रहेको बताएका छन् ।
कोइरालाले माओवादी अध्यक्ष प्रचण्डको चरित्र नै 'कुरा फेरिरहने' बनेको उल्लेख गर्दै शान्ति प्रक्रियाबाट विचलित हुन खोजेको आरोप पनि लगाए । 'हुन त मैले नै शान्ति प्रक्रियामा ल्याएँ, म कसरी प्रचण्डजीकै खिलाफमा बोल्ने ?' बीपी स्मृति दिवसमा नेविसंघद्वारा मंगलबार आयोजित कार्यक्रममा उनले भने, 'संविधान निर्माणपछि लडाकु पुनःस्थापना गर्ने अभिव्यक्तिले कतै प्रचण्डजी शान्ति प्रक्रियाबाट विचलित हुन खोजेका त होइनन्, आशंका उठेको छ ।'

माओवादीले पछिल्लोपटक आफ्ना लडाकुको पुनःस्थापना संविधान निर्माणपछि हुनुपर्ने धारणा राखेको छ । कोइरालाले बन्दुकको भरमा क्रान्तिले पूर्णता नपाउने भन्दै माओवादीको क्रान्ति अझै अपूर्ण रहेको बताए । 'उहाँ -प्रचण्ड) अझै अपूर्ण हुनुहुन्छ, क्रान्ति पूरा गर्न सक्नुभएको छैन,' उनले भने, 'शान्तिको मार्गले नै क्रान्तिलाई सफलतामा पुर्‍याउँछ ।'

कोइरालाले आफूसँग कुरा गर्दा मीठो गर्ने तर बाहिर गएर विरोध गर्ने प्रचण्डको चरित्र नै बनेको बताए । 'जसले मद्दत गर्न चाहन्छ, तिनै नेताको अपमान गर्ने बानी उहाँमा छ,' कोइरालाले थपे, 'प्रचण्डले यो चरित्र छाडेमा शान्ति प्रक्रिया

थालनी हुन्छ ।'

प्रचण्डले अन्तर्राष्ट्रिय जगत्, राष्ट्रिय भावना र छिमेकीको कुरा पनि बुझ्न नसकेको कोइरालाको ठहर थियो । 'बोल्दा यी सबै कुरालाई ख्याल गरेर बोल्नुपर्छ, मञ्च पाए भनेर जे पनि बोल्न हँुदैन । हुन त हाम्रा साथीहरू पनि बोल्छन्,' ठट्यौली शैलीमा कोइरालाले भने, 'हाम्रा साथीहरूलाई पनि प्रचण्डजीले सिकाउनुभयो कि के हो ?'

सम्बोधनका क्रममा कोइरालाले थप ठट्टापूर्ण अभिव्यक्ति दिए । हालै झापाको कार्यक्रममा जाँदा वाईसीएलले कालो झन्डा देखाएको जानकारी आफूले पछि मात्रै थाहा पाएको उनको भनाइ थियो । 'कालो झन्डा देखाए रे, -तर) मैले देखिनँ । योबाट मलाई केही छैन, ढुंगामुढा, जुत्ता सबै खाएको मान्छे हुँ,' कोइरालाले भने, 'कालो झन्डा देखाउँदा स्वाइन फ्लु नभएको देखाउनुहोस्, सफा गरेर देखाउनुहोस् ।'

उनले नेविसंघका विद्यार्थी नेताहरूलाई प्रचण्डजस्तो नबन्न सल्लाह पनि दिए । 'तपाईंहरू लरबर नगर्नुहोस्, नझुक्नुहोस् र प्रचण्डजस्तो पनि नबन्नुहोस्,' कोइरालाले भने, 'आज एउटा, भोलि एउटा बोल्ने नेता हुनु हँुदैन ।' कोइरालाले आफूले नेतृत्व हस्तान्तरण गर्ने निर्णय गरिसकेको जानकारी दोहोर्‍याए । 'सभापतिको उम्मेदवारमा को को उठ्नुहुन्छ ?' सँगै रहेका सुशील कोइराला र रामचन्द्र पौडेलतर्फ र्फकंदै कोइरालाले भने, 'शेरबहादुरजी पनि आउनुभएको होला भन्ठानेको थिएँ तर आउनुभएको रहेनछ । उहाँहरू -देउवा, सुशील, पौडेल) विद्यार्थीहरूबीचबाटै आउनुभएको हो, अब तपाईंहरूले ठीक पार्नुपर्छ, मैले होइन ।'

यसअघि टे्रड युनियन कांग्रेसले आयोजना गरेको कार्यक्रममा पनि कोइराला सहभागी भए । त्यहाँ उनले राज्यको पुनर्संरचना जातीय आधारमा हुन नसक्ने बताए । जातीय कुरा उठाउँदा ठूलो असर पर्ने बताउँदै कोइरालाले त्यसलाई ध्यान दिएरमात्रै संविधानको मस्यौदा बनाउनुपर्ने बताए ।

'विश्वमा दुइटा जात मात्रै छन्, धनी र गरिब,' उनले भने, 'संविधान जातका आधारमा होइन, वर्गका आधारमा हुनुपर्छ । जातजातिका आधारमा हामी लक्ष्यमा पुग्न सक्दैनौं ।' उनले बीपीको मेलमिलापको जगबाटै राष्ट्रिय सहमति, सहकार्य र एकताको राजनीति सुरु भएको पनि बताए ।

'कसैले बीपीको मेलमिलापको नीतिलाई समाप्त पारेको भन्छन्,' कोइरालाले भने, 'म त्यही जगबाट सहकार्य, सहमति र एकता उत्पन्न भएको देखिरहेको छु ।' कार्यवाहक सभापति सुशील कोइरालाले बीपीको मेलमिलापको बाटोलाई छाडेर कांग्रेस बाँच्न नसक्ने बताए ।

संसदीय दलका नेता रामचन्द्र पौडेलले माओवादी लडाकु रहेको शिविर खाली नभएसम्म संविधान लेखन कार्य सुरु नहुने बताए । 'संविधानलाई रणनीतिक चालबाजीको खेलौना बनाउने काम हुनसक्दैन,' पौडेलले भने, 'बन्दुकको आतंकको छायामा संविधान सुरक्षित हुनसक्दैन । संविधान निर्माणअघि माओवादी शिविर खाली हुनुपर्छ ।' नेताहरूभन्दा अघि धारणा राख्दै नेविसंघका नेताहरूले मुलुकमा बढदो असुरक्षा र दण्डहीनता हटाउन नसकेमा कांग्रेस सरकारमा बस्नुको औचित्य नरहने बताए ।

Rumour city

The Nepal Army’s rank and file represents the country’s aspirations for democracy, rule of law and equal rights among various ethnicities

Kathmandu is a city of rumours, and rumours spread far and wide riding on the orbiting satellites. Before, the subjects spread rumours as a way of making sense of their rulers and the willful diktats of those inside the walls of palaces. Now, even after the palaces have turned into museums, rumours abound about the unpredictable ways of those who wield power — the power of the gun. Ever since President Ram Baran Yadav issued his order for Army Chief Rookmangud Katawal to continue, overriding the Maoist Prime Minister's dismissal of the general, serious journalists to conspiracy theorists have forewarned the people of a coup led by the celebrity Army Chief. This speculation has been based on rumours.
The rumour about a coup and counter coup by factions in the Nepal Army (NA) was first started by Kantipur daily even as the Army Chief issue was up in the air. Since Nepal's widely read daily said so and cited unnamed sources in the Army, the readers believed the rumour. Then, of course, the Army denied the rumour. And that was that. But then again, the speculative media and commentators began interpreting the Madhav Nepal government and its decisions regarding the Army as the victory of the Army, the ascendancy of the rightwing political forces, and rise of Katawal as a superman, a potential Ayub Khan or Ziaul Haque or somebody who will relegate the country to autocracy or dictatorship at worst and at best to a soft coup like that in Bangladesh.

Give us a break!

The first woman defense minister, the widow of a charismatic leader, may lack charisma and good sense about what she says to the press but Nepal now has too many leaders to let the generals get out of their barracks and run the country as its rulers. Katawal may have a classmate in the Indian Army Chief but it would be nothing short of suicidal if Katawal or the Indian Army Chief take it upon themselves to override the whole past few years and install a military backed government to write the constitution. Look at how many odds are stacked against any military adventurism:

a. Ram Baran Yadav

b. India's political establishment

c. The international community

d. Diaspora Nepalis

e. The Maoists

f. The seven party alliance and the people behind them

g. NGOs , INGOs, civil society and intellectuals

h. Nepal's regional geopolitics

Almost all the political forces are stacked against such a suicidal dare. Any attempt at a coup, soft or hard, at this time would destroy whatever political capital the NA earned when Prachanda and Badal in their political naiveté tried to mess with the NA unilaterally. It will destroy the capital they gained by supporting the transition to democracy and republicanism. This will not only jeopardize ex-king Gyanendra's chances of staying inside the country but will put Chief Katawal on the run to find a hiding place. And the NA itself will lose sympathy whether inside or outside Nepal. Given this scenario, why would any NA army officer think about supporting the foolishness of a handful of their rightwing, traditionalist colleagues?

Katawal or any small group of army generals is not the Nepal Army. The NA is a national institution and its rank and file represents the country and the country's aspirations for democracy, rule of law and equal rights among various ethnicities. Katawal and his resistance to change are a passing phase, and there may be others like him but they too will retire. The NA will remain as a dynamic institution, always evolving with the country, as it has done in its history, if not in lock-step, then following in its footstep.

Katawal's resistance to integration and recruitment of fresh soldiers against UNMIN's wishes followed by the Maoists unilateral attempt to fire him were both motivated by vested interests no matter how much the Maoists cry hoarse about civilian supremacy and Katawal come up with one ploy after another to establish the NA's sanctity, and thereby his own unwanted charismatic leadership, in the country's affairs. The Maoist and the Katawal episodes are in the past now. The Constituent Assembly (CA) is the supreme body. Nobody is superior to the CA no matter how mercurial and powerful he is. When the CA speaks in majority, it is, will be and should be the law of the land. Whatever any one individual says, whether it is Army Chief Katawal or a party boss, overriding everyone else is nothing but posturing. The CA's will is final in the country.

If the Madhav Nepal government goes, another government will come in its place but how can the constitution writing process stop? Nobody can stop this inexorable march of history in Nepal anymore. Despite its backwardness, illiteracy, poverty and all the ills and shortcomings, Nepal is in the grip the Nepali people and of the global forces, and both are for democracy. Look at the number of Nepalis, educated or uneducated, working outside of Nepal in so many countries. They send their remittances back but also keep an eye on what happens to their money and what happens to Nepal.

True, those whose traditional power base has been threatened, they may weep over a beer or whiskey how things are falling apart all around them in Nepal. It's their underserved, unfair privileges that are falling apart. Those who had never had a semblance of power and dignity, for them it's the new dawn, the beginning of a new era of dignity and recognition.

The Tarai armed hate groups are just that — hate groups. Many criminal elements have joined them to take advantage of the unstable situation. But there are among them groups and people who have a genuine commitment to the cause of the people of the Tarai because for them the institutions of the Nepali state are still filled with people with deep ethnic prejudices against the people of the Tarai or other deprived groups. I don't think there would be any Taraiwasi, no matter how assimilated into the mainstream, who doesn't remember encountering discrimination of some sort at some point in their lives, from the Village Development Committee (VDC) to the highest level of officialdom. And many of these individuals and groups in their shortsightedness have nursed the assault on their dignity and turned it into ethnic hatred. But that won't do. Bihari style caste hatred and animosity will not create a new society. Nor will silence create a new Nepal.

It's the job of the political parties and their leaders to convince these hate groups to channel their grievances politically. And it's the duty of the salaried security forces to weed out the criminals and force the armed groups to express their demands peacefully. Reward and punishment applies to everyone, including the political parties, their leaders and the security forces as much as the militant groups.

A short-sighted political leader from hill high castes may write a belligerent piece in the print media about civil war breaking out at any time as a result of undermining the privileges of Nepali speaking groups. A traditionalist NA general may vent his frustration over a drink about the disappearance of the old dispensation. An ambitious Madhesi political activist or group may threaten to take up arms and express hatred toward other ethnic groups or castes. The Kirat and Khambu groups may speak of and threaten to carve out a separate sovereign state. But these are all ways to vent one's frustrations in a new democracy and come to terms with the imminent changes in the political landscape. These must not be taken as signs of acting out on the words and gestures but as signs of growing pains of the republic.

Giving too much credence to rumours creates real wolves out of paper tigers. Army Chief Katawal who may not be heard again after he retires, like his predecessors, has been unnecessarily burdened with the weight of a superman. Let him retire and live in peace, like his mentor the ex-king, and receive well-wishers on birthdays. Let's not make too much of the Army Chief Katawal's pronouncements and let's get on with the main task of the CA: a twenty-first century constitution for a future Nepal.

Once Nepal has a constitution, things will fall into place. The institutions of state that are in a fix now will have solid ground to act and take the country and its people forward. Multicultural state institutions will always function better than those we have seen. And hope for the future always works better than the rumours of doom.

Window of opportunity

With the imminent retirement of CoAS Katawal, the Army leadership has an opportunity to redefine its role in line with the changed political circumstances
Chief of Army Staff (CoAS) Rookmangud Katawal has had a busy month. Less than two months before his retirement (a month before for voluntary retirement), he appears to be engaged on all fronts: lobbying with the government to allow the Army to recruit, to resume lethal and non-lethal military aid from India and promote favoured generals Toranjung Bahadur Singh and B.A. Sharma. Then there were his tours to barracks across the country, where he gave speeches warning that attempts are being made to destroy Army morale in the name of inclusion, and claiming that nowhere in the peace agreements does it say that Maoist combatants have to be integrated into the national army. And as is widely known, while in Kathmandu, Katawal has been cultivating a wide variety of people — diplomats, journalists, and even ad agencies — and attempting to build up a wide base of support.

So the Army has been more assertive and emboldened than it has previously been during the peace process. Always intolerant of criticism, it has now become more so, willing to react strongly to anyone who, the Army perceives as responsible for defamation of or unnecessary interference in the institution. For example, when the Representative of the UN Office of the High Commissioner for Human Rights (OHCHR) Richard Bennett met with Defense Minister Bidhya Bhandari to urge her not to promote Maj. Gen. Toranjung Singh to the position of lieutenant general as he was Brigade Commander of the Bhairabnath and Yuddha Bhairab battalions during the time when 49 people were tortured and disappeared under their custody in 2003. It was reported that Katawal met Bennett to tell him not to unnecessarily interfere in areas out of his mandate. Army Spokesman Ramindra Chhetri issued a statement that said that an internal Army report issued on Oct. 16, 2006, and presented to the Parliamentary Foreign Relations and Human Rights Committee and to OHCHR, had not found the said officer to be complicit in any human rights violations.

The exact nature of the culpability of Nepal Army officers is, in the absence of an independent investigation, difficult to ascertain. But what Chhetri did not mention in his statement was that the Oct. 16 Army report, already suspicious for having been produced by the very institution that was under scrutiny, was rejected by the parliamentary committee to which it was presented. Lawmaker and member of the committee Romi Gauchan was reported at the time as saying, "the report was not trustworthy and there are many contradictions over the facts within the report." Previously, the parliamentary committee had formed a one-member commission under Joint Secretary at the Home Ministry Baman Prasad Neupane to investigate disappearances. But, according to his testimony in July 2006, the Army did not cooperate with him and give him the required information. The committee then ordered the formation of a powerful and independent commission to probe disappearances but this never materialised. Instead, the committee was later informed by then Defence Secretary Bishnu Dutta Uprety that the report produced by the Army would be the final word on the matter.

The Army's attempts to obstruct independent investigations into its conduct during the war arise from its insecurity — which arose after the 2006 Jana Andolan — that all social and political forces are bent on undermining its institutional integrity. With the end of the war and the abolition of the monarchy, the Army faced a crisis of purpose as its traditional worldview collapsed. It felt threatened by ascendance of the Maoists and began to fear the aspects to the peace agreements that mentioned the integration of Maoist combatants and the democratization of the Nepal Army. Integration would lead to a massive influx of undesirables who would subvert the Army from the inside, it was felt, and democratization would leave the institution open to the whims of the political leaders who would subvert and undermine the institution from the outside. And the Army feared the Maoist socio-political agenda. It perceived the widespread demand for inclusive representation of all classes and ethnicities in state institutions including the Army to be a Maoist ploy to raise discontent within the Army ranks and undermine its chain of command.

As it is the Maoists who are largely responsible for all of the changes that have caused such insecurity in the Army, it is immensely difficult for the latter to look upon the Maoists as anything but the enemy, even though it has been over three years since the war ended. The strong rhetoric from the Army regarding Maoist designs to capture the state through military means — rhetoric that far exceeds any evidence regarding Maoist military capabilities or intentions — arises partially because of the Army's need to justify its existence. But there is also a real fear of “state capture”, which arises from the great vulnerability the Army feels regarding the social and political currents that the Maoists have introduced.

It is this vein of insecurity that Katawal tapped as chief of army staff. He felt that in order to prevent the political class from tampering with the Army, he had to take an assertive role. So soon after he became Army chief he began lobbying with politicians, making statements in the media about what politicians could and couldn't do and maintained a vehement stance against integration. In other words, in advocating for a strong Army with its traditional structure, culture and privileges intact, he assumed an openly political role that far surpassed what would be allowed of an Army chief in a democratic country with a military under firm civilian control.

Katawal's actions aroused discomfort among a large section of top Army generals. Trained as they were in doctrines of civilian supremacy, the Army chief's actions seemed improper. They resented and derided his attempts at cultivating his image and felt that many of his actions were geared towards fulfilling his personal ambitions. But they shared with Katawal the belief that the Maoists were bent on undermining their institution, and for this reason they supported his attempts to cultivate constituencies and assert the Army against any attempted political intervention — a process that climaxed with Katawal's political maneuverings to avoid being sacked by the Maoist prime minister.

Almost the entire top Army brass supported Katawal then; they were firm in their belief that the attempt to fire the Army chief was part of the Maoist attempt to take over their institution. But now that the incident is over, old resentments have resurfaced and even increased. In particular, there is uneasiness over Katawal's attempt to have his tenure extended. Although this may not have been directly expressed to Katawal's face, a number of top generals — including those who are often reported by the media to have accompanied the Army chief on his various lobbying visits to politicians — are strongly opposed to an extension of his tenure and have been using their own channels to make their opposition known.

At the moment it appears that despite Katawal's exertions, his tenure as Army chief will not be extended. Once he retires in September, the new Army chief and his advisors can follow one of two paths. First, they can continue to do what Katawal did and assert themselves openly, express their displeasure at the political class, adamantly refuse to undergo any reform and press the politicians in control to expand their budget and perks.

Or, preferably, they can realize that the political changes that have taken place over the past few years are irreversible. That to attempt to strengthen the Army according to its old structure and culture and isolate the Maoists would be to provoke conflict and invite another bout of bloodletting. And having accepted the inevitability of change, they can make efforts to redefine their role and reform their structure according to the roadmap laid down by the peace process agreements.

लोकतान्त्रिक समाजवादबारे

साउन ६ गते विश्वेश्वरप्रसाद कोइरालाको स्मृति दिवस । नेपालको इतिहासमा जनआधारित उदार लोकतान्त्रिक राजनीतिको प्रणेता स्वर्गीय बीपी नै हुन् । उनको जतिको उच्चो राजनीतिक कद उदार लोकतन्त्रवादी विचारधारामा कसैको छैन । पछिल्लो विकसित गणतान्त्रिक राजनीतिक विकासको प्रणेता माओवादी अध्यक्ष प्रचण्ड हुन् । गणतन्त्रवादीबीच यिनको जतिको अग्लो कद अरू कसैको छैन । खैर यस विषयमा छुट्टै विश्लेषण होला ।
साउन ६ गते बीपीका विचार, कृतित्व र व्यक्तित्वबारे प्रवचन दिने काम हुन्छ । कांगे्रस सभापति गिरिजाप्रसाद कोइराला बीपीको जन्मदिवस, स्मृति दिवस र राष्ट्रिय मेलमिलाप दिवसको अवसरमा पार्टीद्वारा आयोजित कार्यक्रममा प्रमुख वक्ता बन्छन् । यस्ता कार्यक्रममा बीपीको लोकतान्त्रिक समाजवादबारे प्रवचन दिन्छन् । यस विषयका उनी 'अथोरिटी' पनि हुन् । यस्ता कार्यक्रममा उनी बीपीलाई जोडेर एक सदावहार फर्मुला भन्छन्- सान्दाजु भन्नुहुन्थ्यो, कम्युनिजममा डेमोक्रेसी थपिदिनुस्, सोसल डेमोक्रेसी हुन्छ, सोसल डेमोक्रेसीबाट डेमोक्रेसी झिकिदिनुस्, कम्युनिजम बन्छ । यो वाक्य कांगे्रस पंक्तिले सयौंपटक सुनेका छन् । मुलुकले सुनेको छ । सायद यसपटक पनि उनले यो सूत्र दोहोर्‍याउलान् ।

मुलुुकमा 'सोसल डेमोक्रेसीबारे ठोस चिन्तनको अभाव भएरै होला, केही महिनाअघि कांगे्रसी चिन्तक प्रदीप गिरीले कांगे्रस र मुलुकमा लोकतान्त्रिक समाजवादी चिन्तनको संस्कार नभएको गुनासो यसै दैनिकमा एक आलेखमार्फत गरे । त्यस्तैै यसै दैनिकमा डा. देवेन्द्रराज पाण्डेले त्यत्रा विधि साहित्य सिर्जना गर्ने बीपीले समाजवादबारे एक खँदिलो कृति नछोडेकाले कहाँबाट कांग्रेसभित्र समाजवादबारे बहस र छलफल होला र भन्ने संशय गरेका थिए । यो कटु वास्तविकता हो । यसैको परिणाम कांगे्रस अहिले यथास्थितिवादी, प्रतिगामी, शोषण र सामन्तवाद पक्षधर, 'नियोकोन' र नवउदारवादीको कब्जामा छ । कांग्रेसलाई लोकतान्त्रिक समाजवादी दल भन्न कोही पनि पक्कै लजाउँछ, यदि उसमा पाखण्डीपन छैन भने ।

के सोसल डेमोक्रेसी र कम्युनिजम भनेको कोइरालाले भनेझैं डेमोक्रेसी शब्द झिक्ने र हाल्ने फर्मुलामात्र हो ? यी दुई राजनीतिकवादमा तात्विक अन्तर छन् ? यसबारे अलिक गम्भीर विश्लेषण हुनुपर्छ । कम्युनिजममा निजी सम्पत्तिको पूर्णतया निशेष गरिएको हुन्छ । कम्युनिजमलाई एक वाक्यमा भन्न सकिन्छ- दाल डुकु तरकारी, जीउधन सरकारी । के गिरिजाप्रसादले सुनाउने उनको सान्दाजुको सोसल डेमोक्रेसी पनि त्यस्तै हो ? यदि हो भने त्यो व्यवस्थामा राजनीतिक र नागरिक अधिकार रहन्छ, तर सम्पत्तिमाथिको अधिकार रहँदैन भन्ने अर्थ लाग्छ, यदि उनको सान्दाजुको सूत्रलाई व्यवहारमा नीतिगत कार्यान्वयन गर्दा । यसको अर्थ उनी प्रचण्डभन्दा बढी महान क्रान्तिकारी र अग्रगामी परिवर्तनकामी हुनुपर्ने हो । तर किन अहिले यस्ता महान समाजवादी सूत्रधारको दल माओवादीले कब्जा गरेको सम्पत्ति फिर्ता गरेन भनेर रडाको मच्चाइरहेका छन् ? गिरिजाप्रसादले यस्तो भाषण गरिरहँदा मच्चीमच्ची ताली पिट्ने रामचन्द्र पौडेल, कुलबहादुर गुरुङदेखि शेरबहादुर देउवासम्म कब्जा गरेको सम्पत्ति किन फिर्ता गरेनन् भनिरहेका छन् ?

जनतालाई राजनीतिक 'म्यानुपुलेसन' गर्न समतामूलक समाज र सामाजिक न्यायको भाषण जति नै गरे पनि सम्पत्तिमाथिको निजी स्वामित्व रहेसम्म त्यो दार्शनिक, सैद्धान्तिक र व्यावहारिक तीनै धरातलमा कहिल्यै प्राप्ति हुँदैन । किनभने सम्पत्तिमाथिको निजी स्वामित्वले फरक व्यक्तिका फरक आर्थिक हैसियत र आर्थिक विरासत बनाउँछ । निजी सम्पत्तिको कारणले निजी वस्तुमाथिको फरक पहुँच स्थापित हुन्छ । यसरी फरक पहुँचको कारण आर्थिक, सामाजिक र राजनीतिक असमानता जन्मन्छ । परिणाम सामाजिक न्याय, समानता र समतामूलक समाज स्थापित हुनै सक्दैन । तर यस्तो आर्थिक हैसियत र विरासतको भिन्न व्यक्तिहरूमा भएको असमानताको मात्रालाई कसरी कम गर्ने र समाजमा न्यायिकता र सुष्ठता हासिल कसरी गर्ने प्रश्न अहम् हो । त्यो हासिल हुने माध्यम हो, सोसल डेमोक्रेसी, जसले साम्यवादमा जस्तो वर्गविहीन र निजी सम्पत्तिरहित समाजभन्दा पृथक प्रणालीको परिकल्पना गर्छ ।

धेरैजसो अर्थराजनीतिक विचारधारा, दर्शन, सिद्धान्त र प्रक्रियाको उद्देश्य समाज विकास गर्ने हो । समाज विकासको अर्थ समाजको अग्रगामी रूपान्तरण हो । सबैको आर्थिक-सामाजिक समृद्धि, राजनीतिक प्रक्रियामा सहभागिता, सांस्कृतिक र अन्य अस्मिता र पहिचान कायम हुने अवस्था हो । कार्लमाक्र्सको उद्देश्य पनि समाज रूपान्तरण नै थियो । तर उनी क्रान्तिकारी रूपान्तरणका पक्षपाती थिए । लोकतान्त्रिक समाजवादीहरू उद्धविकासवादी रूपान्तरणका पक्षपाती थिए ।

अहिले समाजमा व्याप्त समस्या वर्गीयमात्र होइनन्, जातीय, जनजातीय, क्षेत्रीय, लैङ्गकि, भाषिक, सांस्कृतिक र अन्य सिमान्तकरण र बहिस्करणले समाजमा आर्थिक, सामाजिक र राजनीतिक असमानता जन्माएको छ । यसको मात्रा कम गर्ने र समाजमा न्यायिकता, सुष्ठता हासिल गर्ने कार्य नै समाजवाद हो । यस्तो समाजवाद साम्यवादभन्दा पृथक, व्यापक र उच्च हुन्छ । विशुद्ध आर्थिक विचारधारात्मक समाजवादको अबको समय चेतनामा एकल स्थान बन्नै सक्दैन । अहिले समाजवाद भनेको सामाजिक रूपान्तरण हो । सबैको पहिचान र अस्मिताको सम्मान हो । राजनीतिक प्रतिनिधित्व र शासन प्रक्रियामा पहुँच हो । शिक्षा, स्वास्थ्य तथा सामाजिक विकासको सुनिश्चितता हो । र यही हो लोकतान्त्रिक समाजवाद ।

बीपीको समाजवादको वकालत गर्नेले विगत १५ वर्षमा १३ वर्ष शासनको अवसर पाए । त्यो १३ वर्षे इतिहास यस विषयको प्रमाण हो कि माथि उल्लिखित कुनै उपक्रम कांग्रेसले गरेन । बरु हर्वट स्पेन्सरको सामाजिक डार्विनवादलाई जबर्जस्त नेपाली समाजमा लाद्न खोज्यो । 'नियोकोन' र नवउदारवादको पक्षपोषक रह्यो । अहिले पनि कांग्रेस सत्तामा रहँदा यसको नीति निर्माणमा यही विचारधाराको बोलवाला रहन्छ ।

बीपीको आत्मवृत्तान्त, आत्मकथा तथा भएका सबै साहित्य तथा राजनीतिक साहित्य र उनको जीवनकालको राजनीतिक दस्तावेजको अध्ययन गर्दा बीपीको मनमा लोकतान्त्रिक समाजवादी भए पनि दस्तावेजका आधारमा उनी उदार लोकतन्त्रवादी नै ठहरिन्छ । तर पनि ०१२ सालको महाधिवेशनको दस्तावेजमा नेपालको जातीय, क्षेत्रीय र सांस्कृतिक पहिचानको विकास समेटिएको छ । कांग्रेसले त्यसैको कार्यान्वयनमा पनि किन कन्जुस्याइँ गर्‍यो, बुझ्न गाह्रो छैन ।

अहिले मुलुकमा देखिएको राजनीतिक संकटको जड निजी सम्पत्तिमाथि जोडिएको छ । केही अगाडि मुलुकमा सरकार माओवादीको थियो । तर प्रशासन र सेना कांगे्रसको अधीनमा थियो जस्तो महसुस हुन्थ्यो । हुँदाहुँदा गणतन्त्र नेपालका प्रथम राष्ट्रपतिसमेत विवादमा तानिदै सेनापति प्रकरणमा असंवैधानिक कदम उठाउन पुगे, जसको कारण माओवादीको सरकार ढल्यो । एमाले संसारको एकमात्र यस्तो साम्यवादी पार्टी हो, जो खुल्लमखुल्ला निजी सम्पत्तिको वकालत गर्छ । यसैको परिणाम हो, कांगे्रस-एमालेका नेताहरूले माओवादीले सत्ताकब्जा गर्छ भन्ने हुइयाँ पिटाउँदै स्यालको डरले सिंहको सवारी चढ्न पुगे । यो सबैको कारण राजनीतिमा लागेर जायज/नाजायज तरिकाले जोडेको निजी सम्पत्ति बचाउनसँग जोडिएको छ ।

निजी सम्पत्तिमाथिको स्वामित्वको सवाल पुँजीवादी, सोह्रौं शताब्दीको सामन्तवाद र मध्यकालीन दास युगको मात्र होइन । त्यो एरिस्टोटल, प्लेटो, सोक्रेटसकालीन मात्र पनि थिएन । सोक्रेटसभन्दा पनि चार सय वर्ष अगाडि सोफिस्ट र त्यसभन्दा पनि अगाडि हेरोलिक्टसको समयदेखिकै हो । प्लेटोले त्यसबेलाको निजी सम्पत्तिमाथिको मोहको आधारमा भएका राजनीतिक दाउपेच, चरम भ्रष्टाचारलाई देख्न नसकेर सम्पत्ति र श्रीमतीको साम्यवादको परिकल्पना अगाडि सारे । राजनीतिक नेता र सैनिक नेतृत्वले निजी सम्पत्ति र श्रीमती राख्न नपाउने राज्यव्यवस्था निर्माण गर्ने परिकल्पना अगाडि सारे । अहिले पनि राजनीतिशास्त्रीहरू उनको यो साम्यवादलाई नैराश्य साम्यवाद भनेर अध्ययन गर्छन् ।

यस्तो अवस्थामा कोइरालाले बीपीको समाजवादको व्याख्या यस्तो कृत्रिम सूत्रले गर्छन् । यदि उनले इमानदारिताका साथ गरेका हुन् भने उनी माओवादी अध्यक्ष प्रचण्डभन्दा पनि बढी परिवर्तनकामी हुनुपर्ने होइन र ? प्रचण्ड बबुरा बृहत शान्ति सम्झौता, विभिन्न बुँदे सम्झौता र अन्तरिम संविधानमै निजी सम्पत्ति अनतिक्रम्य रहने भनेर सम्झौता गर्न पुगे । यसकारण प्रचण्डको 'फ्युजन' कोइरालाको सूत्रभन्दा कैयौं गुणा कमजोर दरिन्छ । कम्युनिजममा लोकतन्त्र थपिदिँदा लोकतान्त्रिक समाजवाद हुन्छ भने सम्पत्तिमाथिको यो रडाको किन ? देउवाले यथास्थितिवादै सही, भूमिसुधार कार्यक्रम घोषणा गर्दा जग्गावाल २२ कांग्रेसी सांसदले किन त्यसको विरोध गरे ? त्यसबाट प्रस्ट हुन्छ, कोइरालाको कथन शाब्दिकमात्र हो । कांग्रेस बीपीलाई बिर्सेर लोकतान्त्रिक समाजवादको धारबाट बहकिँदै गएको छ ।

अफगानिस्तानको दुर्घटनामा चार नेपालीको मृत्यु, हामफालेर दुई बाँचे

काठमाडौं, अफगानिस्तानको दक्षिणी सहर कान्दाहारमा आइतबार दिउँसो भएको हेलिकप्टर दुर्घटनामा चार नेपालीको निधन भएको छ । दुई नेपाली जल्दै गरेको हेलिकप्टरबाट हामफालेर बाँच्न सफल भएका छन् ।
रोजगारीका लागि काठमाडौंबाट संयुक्त अरब इमिरेट्सको दुबई हुँदै साउन १ मा कान्दाहार पुगेका छ नेपाली कामदारमध्ये पोखराका जनक पोखरेल र विष्णु मल्ल तथा हेटौंडाका नवराज खडका र सुनिल लामिछानेको मृत्यु भएको हो । हामफालेर पोखरा-५, मालेपाटनका २५ वषर्ीय रमेश जीसी र स्याङ्जाका २३ वषर्ीय अभिषेक अधिकारी बाँच्न सफल भएका हुन् ।

'बिहान साढे ११ बजेतिर हामी बसेको हेलिकप्टर कान्दाहार धावनमार्गबाट उड्नै लागेको थियो, जीसीले कान्दाहारबाट फोनमा कान्तिपुरसँग भने, 'म र अभिषेक भने सिटबेल्ट खोलेर भाग्न सफल भयौं ।' उनीहरू दुईमध्ये हातमा सामान्य चोटपटक लागेका जीसी स्थानीय रिमुट मेडिकल सोलुसन इन्टरनेसनलको क्यानेडियन हस्पिटलमा तीन घन्टा उपचार गराई आइतबारै क्याम्प फिर्ता भएका छन् । अभिषेक पनि स्थानीय क्यानेडियन अस्पतालमा सामान्य उपचारपछि क्याम्प फिर्ने क्रममा छन् ।

'हामी निर्माण कम्पनीका लागि आएका थियौं, कान्दाहारबाट आधा घन्टा टाढाको स्टिमबुडेक बेसतिर काममा जानका लागि उडान भर्न लागेका थियौं,' क्याम्पमा आराम गरेर बसिरहेका जीसीले सुनाए, 'हेलिकप्टरले धावनमार्ग छाडेर माथि उड्नासाथ फेरि भुइँमा झरेको थियो, एकाएक भित्र आगो फैलिएको देखियो । अनि अभिषेक र म भने पछाडिको अलिकति खुलेको ढोकाबाट हाम फालेर भाग्यौं ।'

यी छ जना युवा कामदारहरू काठमाडौंका दुई एजेन्टलाई जनही ३ लाख रुपैयाँ बुझाएर दुई महिनाअघि दुबई पुगेका थिए ।

'दुबईमै दुई महिना अल्भिmनुपर्‍यो, बल्लतल्ल अफगानिस्तान आएर काम थाल्न लागेका थियौं,' जीसीले सुनाए, 'सुरुमै विपत्ति आइपर्‍यो ।' नर्थ एटलान्टिक टि्रटी अर्गनाइजेसन -नाटो) बेसअन्तर्गत कार्यरत उनीहरूलाई मासिक साढे ६ सय डलर तलब र २ सय डलर बोनस दिइने भनिएको

थियो । अब साथी अभिषेकसँग सल्लाह गरेर काममा बसिरहने कि घर फिर्ने भन्ने निधो गर्ने उनले बताए ।

नाटो बेसभित्र मात्रै ५० भन्दा बढी कम्पनी रहेको र तिनमा सबैतिर गरेर एक हजारभन्दा बढी नेपाली रहेको हुनसक्ने त्यहाँ कार्यरत नवलपरासीका अर्जुन रेग्मीले बताए । 'म प्लेनमा इन्धन भर्ने काम गर्छु, क्याम्पछेउमा बसिरहेका बेला अचानक ठूलो आवाजले पडकेको सुनेको थिएँ,' रेग्मीले सुनाए, 'पछि थाहा लाग्यो, हाम्रै साथीहरू पनि त्यसमा परेका रहेछन् ।'

रुसमा बनेको एमआई-८ हेलिकप्टरमा यात्रु १८ जना थिए ।

'चालक दलका तीन सदस्य थिए,' जीसीले भने, 'उनीहरू बाँचे होलान् । किनभने १६ को निधन भएको र पाँच जना घाइते भएको खबर सुनेको थिएँ । नेपाली चारजनाबाहेक मृतकमा फिलिपिनो र अन्य पहिचान नभएको देशका नागरिक रहेको उनले बताए । जीसीले सोमबार दिउँसो पोखरास्थित घरमा बुबाआमालाई फोन गरेर आफ्नो स्थिति जानकारी गराएका थिए ।

'यहाँको कम्पनीले नेपालीका परिवारलाई क्षतिपूर्ति पठाउन बैंक खाता खोल्नका लागि खबर पठाइसकेको भन्ने सुनिएको छ,' नेपाली कामदारको निधनबारे जानकारी गराउने हेरात बेसस्थित धादिङका साधुराम थापाले भने ।